Fyrir 50 árum hvarf Geirfinnur Einarsson í Keflavík. Hann var 32 ára, kvæntur tveggja barna faðir sem vann á þungavinnuvélum og hafði unnið heiðarlega fyrir öllum sínum veraldlegu eigum. Hann var vel liðinn af samstarfsmönnum, viðræðugóður, tefldi skák, spilaði bridds og las bækur, fékk sér í glas með félögunum en mætti alltaf til vinnu á tilsettum tíma og skilaði vönduðu verki. Geirfinnur þótti yfirvegaður náungi og manna ólíklegastur til að gera eitthvað geggjað, svona maður sem hverfur ekki bara allt í einu sporlaust á þriðjudagskvöldi. Það átti fyrir Geirfinni að liggja að verða aukapersóna í sínu eigin mannshvarfi. 
Á þeirri vegferð var hann að ósekju bendlaður við smygl og önnur sakamál, sem aldrei var flugufótur fyrir. Við nafn hans var kennt eitt sóðalegasta misferli í íslensku réttarkerfi, þar sem fjöldi manna sat um lengri tíma í fangelsi undir grun um að aðild að hvarfi hans og nokkrir dæmdir fyrir að hafa drepið hann. Hæstiréttur og ríkissaksóknari stóðu árum saman gegn endurupptöku þeirra mála. Þegar Hæstiréttur loks sýknaði áður dæmdu af því að hafa drepið hann sat réttarkerfið uppi með óupplýst mannshvarf og lét þar við sitja. 
Þessi bók er um leitina að Geirfinni. Leiðarljósið var að upplýsa mannshvarf en ekki að finna sökudólga að því mannshvarfi. Samt var ljóst að ef það tækist að upplýsa mannshvarfið yrði líklega flett ofan af sakamáli um leið.